Bill & The Burners (B) Blues - Roots Willem Tell Sint Lenaerts (06-04-2019) reporter & photo credits: Marcel info club: Willem Tell info band: Bill & The Burners © Rootsville 2019

Op al die jaren dat ik bluesconcerten bezoek in ons land, was ik nog nooit in de Willem Tell geweest. Wel, nu was er de kop af na mijn bezoek voor de première van Bill & The Burners.

De naam zal u wel bekend in de oren klinken, want de band is samengesteld uit ex-leden van Howlin’ Bill en van de onlangs ter ziele gegane Slowburners. De band bestaat uit Howlin Bill( Wim de Vos - zang en harmonica), Magic Frank (Frank Pauwels - drums), Greasy P (Paul van den Berg - gitaar) en Burning C (Chris Van Leuven - bas). Zoals u kan lezen geen onbekenden. De wegen van deze muzikanten hebben elkaar al tal van keren gekruist. Terwijl de bandleden geregeld teruggrijpen naar hun roots en op tekstueel vlak vanuit de puurste traditie de mensen de blues willen laten beleven, staan ze evengoed met beide voeten in het heden. Dit vertaalt zich in een resolute keuze voor eigentijdse muzikale arrangementen waar de vonken en het spelplezier vanaf spatten. Met deze combinatie probeert de band het publiek warm te maken, om niet te zeggen gloeiend heet voor de muziek die aan de basis ligt van al wat wij kennen, met name de Blues.

Zo’n vuurdoop  is natuurlijk niet niks, maar ik vermoedde dat deze ervaren rotten, niks aan het toeval zouden overlaten. Zelf, denk ik dat het publiek zenuwachtiger was dan de band. De Willem Tell kraakte in zijn voegen en zat afgeladen vol. Zoals ik vernam van de jongens voor het optreden, hadden ze 3 maanden volle bak gerepeteerd om een basis te hebben van een 25-tal songs. Een “fond” om te kunnen starten want de muziekkriebels staken de kop weer op. De uiteindelijke bedoeling is om een repertoire op te bouwen van pre-war blues met een eigen twist. Zo ver waren we voorlopig nog niet, maar al zeker en vast genoeg benieuwd naar het voorlopige resultaat. Iets na negen stapte het viertal de bühne op en kon de show beginnen. Ondertussen was de temperatuur naar ongekende hoogten gestegen en was het schier onmogelijk om aan de toog te geraken.

‘San-Ho zay’ van ene Freddie King werd op het uitbundige publiek losgelaten en ging naaldloos over op ‘Love And Money’. Daarna volgden ‘Sick And Tired’ het het knappe, van de hand van B.B. King, ‘Don’t Answer The Door’. Ondertussen konden we al enige zaken bespeuren. De stem van Wim, klinkt nog steeds als een klok en zijn bindteksten bevatten nog steeds dezelfde droge humor. De ritmesectie met Frank en Chris staat als een huis en Paul, voelde zich terug een jong veulen en trakteerde de aanwezigen op een aantal zeer fijne gitaarmomenten. De band stand pal en iedereen zou het geweten hebben. Met ‘Devil And The Deep Blue Sea’ en ‘Walking To My Baby’ gingen we stilaan einde eerste set, set dat werd afgesloten met het alom gekende en meegezongen ‘Don’t You Know That I Love You’. Dit was alvast een meer dan geslaagde eerste kennismaking .

Na een korte pauze, waarin we met zeer veel geduld getracht hebben om een drankje te bemachtigen en er geen cd’s werden verkocht maar wel t-shirts – en ik kan u zeggen dat deze als warme broodjes van de hand gingen – keken we uit naar wat deel twee ons ging brengen.

No worries my friends, het tweede gedeelte bleef van hoogstaand muzikaal niveau en werd en nog een versnelling hoger gespeeld, te beginnen met ‘Just A Fool’ van Little Walter en de geweldige song ‘Walking Heartattack’. En dan kwam de donder, enfin niet echt, het waren de roffels van Magic Frank die een fantastische cover aankondigden van ’16 Tons’ van Merle Travis. Laat ik eerlijk zijn, dit is één van de beste covers die ik van deze song heb gehoord. Schitterend. Dan mocht het even wat rustiger met een ingetogen versie van ‘Gone To Soon’. Iedereen kreeg net de kans om op adem te komen want daar was ‘Pay Bo Diddley’ al, en de trein reed weer op snelheid. ‘Mississippi Hoodoo Man’, ‘Hip Shake’ en ‘Packin Up’ waren nog een aantal songs die het optreden compleet maakten. Daverende ovatie was de beloning die de band meekreeg. Wij daarentegen kregen nog wat cadeau voor we huiswaarts mochten keren.

Dit was een optreden naar mijn hart, sterk en stevig uit de hoek komend. Vier gasten die met veel plezier hun liefde voor de blues willen verkondigen en dat ook met verve hebben gedaan. We wachten dus met veel ongeduld naar het vervolg. Bill & The Burners? They burned the place to the ground baby!!!

Marcel